• Door: Chaja Beck-De Jong
• Leestijd: 5 minuten

De bijzondere relatie tussen mens en dier

“Alsjeblieft!” De vrouw zet een blauwgrijs reiskenneltje op de tafel tegenover me waarin een groot, erg pluizig konijn zit dat stilletjes voor zich uit kijkt. “Ik was van plan om nooit meer een dier te nemen, maar toen ik een foto van hém zag was ik helemaal verkocht! Die kon ik niet laten zitten! Hè schat?” Ze houdt haar gezicht dichtbij het deurtje van het hokje en maakt een kussend geluid. Het konijn in het hokje reageert nauwelijks op haar actie. Het is duidelijk dat hij zich niet lekker voelt en dat is ook net de reden, waarom hij in dat hokje tegenover me zit. Gelukkig hebben we met elkaar dit konijntje kunnen helpen en voelde hij zich diezelfde avond alweer stukken lekkerder. Toen hij zich goed voelt reageerde hij wel degelijk op haar aandacht en affectie – de band tussen deze mens en dit dier is heel hecht.

De unieke relatie

Ondertussen liet die mevrouw met haar konijn mij met een vraag zitten waar ik, niet voor de eerste keer trouwens, over bleef nadenken: waar komt dat toch vandaan, die onberedeneerde liefde tussen die ene mens en dat unieke dier?

Ik vond dat konijn er namelijk best lief uitzien, maar ik kon bij lange na niet hetzelfde enthousiasme voor hem opbrengen als zij. Ik vond het, om heel eerlijk te zijn, een beetje een dertien-in-een-dozijn-konijn. Waarom was hij dan voor haar zó uitzonderlijk geweest, dat zij haar stellige voornemens opzij zette?

Ratio versus impuls versus intuïtie

Dit is niet hetzelfde als wanneer iemand na rijp beraad van plan verandert, zoals ik ook wel vaak tegenkom. De redenering gaat dan bijvoorbeeld als volgt: “Ik wilde na het overlijden van mijn hond Hertha eigenlijk geen hond meer nemen, maar ik merkte dat ik daardoor wel erg vereenzaamde en eigenlijk nooit meer buiten kwam, dus ik heb nu toch maar weer een hondje gekocht”.

Het is ook niet hetzelfde als een impulsaankoop, waarbij je door medelijden of vertedering zonder er verder over na te denken een dier koopt en mee naar huis neemt. (Waarbij ik trouwens moet aantekenen, dat ook uit impulsaankopen goede en trouwe relaties tot stand kunnen komen!)

Maar een kenmerk van dit soort “liefdes op het eerste gezicht” is vaak dat er, om het desbetreffende dier in het huishouden op te kunnen nemen, soms een lange, moeizame weg moet worden afgelegd of op een andere manier veel hobbels moeten worden genomen.

Bekend zijn natuurlijk de voorbeelden van mensen die een dier uit een ver weg land adopteren.

Een ervaringsverhaal van een vriendin: “We hadden al vier honden en bovendien een paar konijnen en chinchilla’s. Dat vonden we eigenlijk wel genoeg. Maar toen zag ik op de site van die organisatie een foto staan van deze hond. Ze keek me aan en toen wist ik dat ik haar wilde hebben. Zij ontbrak er nog aan. Dus toen hebben we de procedure opgestart en zijn haar op Gran Canaria gaan ophalen. Met het vliegtuig, ja. En ze past precies bij de andere honden, het klikte meteen. Maar dat wisten we eigenlijk al wel….”

Onontkoombaar dat ene dier

Of neem dit verhaal, daterend uit de coronatijd, dat ik onlangs van een konijnenliefhebber hoorde. “Een van onze oudere voedsters was overleden en haar mannetje bleef dus alleen achter. Dat wilden we zo gauw mogelijk verhelpen, want hij is ook de jongste niet meer en heeft veel behoefte aan gezelschap. Bij de konijnenopvangen in de buurt zaten toevallig alleen maar heel jonge voedstertjes, dus dan zoek je verder door. Via een Facebookgroep hoorden we van een wat ouder voedstertje dat ook alleen was komen te staan, dus dat leek wel wat. Maar toen we hoorden waar ze woonde was het gelijk einde verhaal. Helemaal aan de andere kant van het land en we hebben zelf geen auto. De trein was ook geen optie, want die mocht je alleen maar voor noodzakelijke reizen naar je werk en zo gebruiken. Bovendien was de dienstregeling zo aangepast, dat we er in het totaal ruim vijf uur over zouden doen. Dat is ook nogal een opgave voor zo’n diertje!

Weer verder zoeken en ergens anders op Facebook kwamen we een foto tegen van een voedster die ons aankeek op een manier – ik kan het niet omschrijven, maar we waren helemaal verkocht. Het voelde aan alle kanten goed, ook als we in gedachten ons eigen rammetje ernaast plaatsten. We gingen informatie inwinnen en toen bleek het die voedster te zijn die we eerder hadden afgewezen, omdat ze zo’n ontaard eind weg woonde! Gekker toeval kun je niet bedenken. We hebben tegen elkaar gezegd dat het hier blijkbaar een noodzakelijke reis betrof, we zijn in de trein gestapt en hebben 2,5 uur heen gereisd en, met haar in een reishokje, 2,5 uur terug. Na een geslaagde koppeling woont ze nu al vier maanden bij ons. Vanaf het begin voelde het, alsof we haar al heel lang kenden, zo vertrouwd. En dat was wederzijds. Nooit eerder zo meegemaakt!”

Voorbestemd

Zijn dit soort intense relaties, waardoor je min of meer overvallen wordt, meer waard dan relaties die, laat ik maar zeggen, rationeler tot stand komen? Volgens mij is dat niet het geval. Dieren die op grond van een soort afstreeplijstje (leeftijd, geslacht, grootte, soort beharing, karakter etc.) in een gezin komen wonen kunnen zeer geliefde gezinsleden worden. Bovendien is er bij de keuze van een dier eigenlijk altijd wel sprake van een vonk die overspringt – of juist niet.

Maar de hiervoor beschreven ervaringen zetten heel voorzichtig de deur open naar een heel spannende vraag. Die vraag is: bepalen dieren zelf soms in welk huisgezin zij opgenomen willen worden? En hoe doen ze dat dan? Als je een verklaring van me wilt hebben voor het hier beschreven fenomeen moet ik je teleurstellen, want die heb ik niet.  Op grond van wat me verteld wordt kan ik een paar dingen constateren. Die zet ik nog even op een rijtje.

Geloof jij in liefde op het eerste gezicht?

Blijkbaar kun je soms spreken van een soort “liefde nog vóór het eerste gezicht” tussen mens en dier. Die liefde is zó sterk, dat de mens daardoor gemotiveerd wordt om alle bezwaren aan de kant te schuiven en alle hindernissen te overwinnen. Het intense gevoel komt, zo lijkt het, van beide kanten. Uiteraard zijn het de mensen die de praktische maatregelen moeten treffen, maar het lijkt soms wel dat het het dier is dat daarvoor de emotionele brandstof levert.

Als er wordt toegegeven aan die liefde op het eerste gezicht blijkt de tevredenheid achteraf vaak groot. “Het heeft zo moeten zijn”.  Dit is in tegenstelling met de reactie die je vaak ziet na een impulsaankoop, die is namelijk “Hoe heb ik zo stom kunnen zijn.”

Ik kom deze verhalen niet dagelijks, maar wel met enige regelmaat tegen in de praktijk. Hebben jullie soortgelijke ervaringen? Dan zou ik heel graag jullie verhalen horen! Misschien kan het ons helpen om wat beter zicht te krijgen op die heel bijzondere relatie die er kan zijn tussen mens en dier, soms zelfs nog voordat ze elkaar daadwerkelijk ontmoeten. En vooral op de vraag, wat dieren zélf eigenlijk in te brengen hebben in dat hele keuzeproces. Dat zou wel eens veel meer kunnen zijn dan we altijd aannemen!

Deze informatie is uitsluitend bedoeld voor educatieve doeleinden en vervangt niet het advies van een dierenarts.

Door de strenge Europese Claimsverordening mogen wij maar zeer beperkt informatie geven over de werking van producten.
Heb je vragen over onze producten of de toepassing ervan? Neem dan contact met ons op. Ons team van natuurgeneeskundig therapeuten en holistisch dierenarts adviseert je graag.