Het nu volgende verhaal is historisch.
Twee vrouwen zitten samen in de bus en wisselen met elkaar de laatste nieuwtjes uit over het reilen en zeilen van hun kinderen. Zegt de ene vrouw tegen de andere: “Volgende week gaan we een konijn kopen voor Basje. We hebben er lang over nagedacht, hoor, of we wel tijd hebben voor een huisdier. Want het is natuurlijk altijd werk erbij hè, dat hok schoonmaken en elke dag zo’n beestje eten en drinken geven, dat moet wel in te passen zijn in je huishouden en anders moet je er niet aan beginnen, vind ik. Maar ja, Basje wil graag een dier hebben en wij vinden dat eigenlijk ook wel een goed idee. Hij is soms zo wild en dan leert hij een beetje verantwoordelijkheid, dachten we. Dus hebben we gezegd, dat hij dan maar eens moest beginnen met een konijn. Dat kan hij helemaal zelf verzorgen want een konijn is niet zo groot, maar dan leert hij toch spelenderwijs met zo’n dier omgaan.”
Ajajaj…..
Hoe goed bedoeld en weloverwogen dit idee ook is, dit zijn echt geen goede motieven om een dier, in dit geval een konijn, in huis te nemen. En het is zeker geen goed idee om je kind op een konijn te laten “oefenen”. Konijnen zijn namelijk helemáál geen makkelijke dieren! Hier komen een paar redenen waarom konijnen eigenlijk huisdieren voor volwassenen zijn.
“Ze bijten!!”
Ik heb nog nooit een vals konijn ontmoet. Wel konijnen die buitensporig veel territoriaal gedrag lieten zien en daardoor grommend en blazend op je afspringen als je hun voerbak wil pakken of hun wc’tje wilt verschonen. Ik ken angstbijters die op grond van eerdere ervaringen tot de conclusie zijn gekomen dat de aanval de beste verdediging is en die er heel goed in zijn geworden om hun tanden en hun nagels te gebruiken. En konijnentandjes zijn scherp, hoor! Daar kun je best wel eens een grote wond aan overhouden die nog gehecht moet worden ook.
De meeste konijnen die met dit soort gedrag bij mij in zorg komen zijn tweedekanskonijntjes – naar de opvang gebracht omdat ze de kinderen in het gezin hadden gebeten. Kinderen zijn namelijk geneigd om de grenzen die een konijn heel subtiel aangeeft te negeren. Niet uit boosaardige opzet, maar omdat die grenzen vaak moeilijk te zien zijn. Een konijn zal namelijk heel lang verbergen dat een bepaalde manier van oppakken hem pijn doet of dat hij eigenlijk stikbang is als hij aan een tuigje uitgelaten wordt of dat hij gestrest is als hij in een bootje heen en weer moet varen in het bad. Hij verbergt zijn angst, pijn en onzekerheid totdat het sterker wordt dan hijzelf: dan is zijn reactie opeens een felle uithaal of een flinke beet. Niet leuk! Noch voor het kind, noch voor het konijn. Er zijn zelfs konijnen die hierom afgemaakt worden, helaas.
Ze hebben een kwetsbare gezondheid
Dat konijnen binnenvetters zijn merk je ook aan de manier waarop ze ziektes en ongemakken uiten. Het is heel normaal dat een konijn opeens ‘s avonds niet wil eten terwijl hij de hele dag lekker gesmikkeld heeft van brokjes, hooi en kruiden. Zomaar, uit de blauwe hemel vandaan, weigert een konijn dan zijn avondmaaltijd, loopt onrustig rond, klappertandt van pijn en narigheid en zal zonder de juiste medische zorg waarschijnlijk binnen een paar dagen overlijden. Zó snel en onverwacht kan dat gaan!
De oorzaak? Dat kan van alles zijn: problemen met het gebit, de blaas of een abces om maar wat te noemen. Of een heleboel haartjes opgelikt tijdens het ruien. Of te veel vers gras gegeten. In al die gevallen is er snelle hulp nodig En niet zelden bestaat de behandeling daarna uit het geven van medicijnen en/of dwangvoeding, allemaal spul dat met een spuitje in een meestal onwillig konijnenmondje moet worden gespoten.
Het herkennen van ziektes in een zo vroeg mogelijk stadium is echt verschrikkelijk belangrijk en je kunt het kleine kinderen niet kwalijk nemen dat ze dat soort symptomen ofwel missen ofwel anders interpreteren. Bijvoorbeeld zo: “Charly eet z’n brokjes niet. Dat komt omdat hij gisteren te veel gesnoept heeft. Hij krijgt nou niks anders van me, eerst moet hij zijn brokjes maar eens opeten!” Heel simpel: je loopt de kans dat die brokjes dan nooit meer opgegeten worden.
Niet dat een volwassen verzorger geen kans loopt om een symptoom te missen en te laat of op een verkeerde manier ingrijpt. Maar verantwoordelijk zijn voor de gezondheid van een dier is een verantwoordelijkheid die gewoon niet op kinderschouders hoort te rusten en bij konijnen luistert het in dit opzicht nog nauwer dan bij een hond of een kat.
Konijnen houden niet van……
….optillen, tenminste meestal niet en zeker niet met de verkeerde kant boven. Ook niet van rondgedragen worden, wilde balspelletjes spelen, te gast zijn op een indianenfeestje of uitgelaten worden in het park. In het algemeen houden ze niet zo heel erg van drukte, lawaai en stress, zeker niet als ze zich daar niet van terug kunnen trekken in een hol of huis.
Konijnen houden wel van….
…. gezelligheid, (rustige) muziek, aandacht, lekker eten, rustig geknuffel (niet alle konijnen trouwens) en intelligentiespelletjes
En die Basje dan, uit het verhaaltje waar ik mee begon? Zijn zijn kansen op een konijn verkeken? Nou nee. Alleen moet er dan een verandering plaatsvinden in het hoofd van zijn ouders. Geen konijn aanschaffen als oefendier waar Basje van moet leren hoe hij met dieren om moet gaan, maar samen als gezin konijnen (meervoud, dus!) in huis nemen die als volwaardig huisdieren worden gezien. Waar de ouders verantwoordelijk voor zijn en waar Basje in mee mag doen. Waar het hele gezin zijn best doet om te leren wat konijnen echt nodig hebben, leren over ziekte en gezondheid, over spelen en eten. Een gezin waarin konijnen gewoon konijnen kunnen zijn, met al hun eigenaardigheden.
Deze informatie is uitsluitend bedoeld voor educatieve doeleinden en vervangt niet het advies van een dierenarts.
Door de strenge Europese Claimsverordening mogen wij maar zeer beperkt informatie geven over de werking van producten.
Heb je vragen over onze producten of de toepassing ervan? Neem dan contact met ons op. Ons team van natuurgeneeskundig therapeuten en holistisch dierenarts adviseert je graag.
